Wstępując na tron w 1333 roku Kazimierz Wielki stanął przed zadaniem zorganizowania Królestwa Polskiego praktycznie od nowa. Nie było już powrotu do rzeczywistości wczesnopiastowskiej sprzed 200 laty. Trzeba było budować państwo od początku z myślą o trwałym scaleniu licznych dzielnic. Gdyby zadanie to nie powiodło się, zjednoczone przez Łokietka królestwo podzieliłoby los takich efemerycznych tworów jak ziemie Henryków śląskich. Podobne procesy zachodziły w tym czasie nie tylko w Polsce. W Czechach przebudowywała państwo dynastia Luksemburgów, na Węgrzech podobne dzieło realizowali Andegawenowie. Od początku swych rządów przystąpił więc Kazimierz Wielki do budowy rady królewskiej, centralnych urzędów o charakterze ministerialnym, urzędów zarządu lokalnego oraz do systematyzacji prawa.

W radzie królewskiej stanowiącej ciało doradcze monarchy znaleźli się najwyżsi urzędnicy dzielnicowi. W czasach monarchii wczesnopiastowskiej nie istniały stałe urzędy terytorialne. Działali wprawdzie książęcy namiestnicy w poszczególnych prowincjach, ale nie byli to chyba urzędnicy stali. Dopiero w okresie rozbicia dzielnicowego w poszczególnych księstwach powstały całe hierarchie urzędnicze z wojewodami na czele. W nowej radzie królewskiej znaleźć się mieli właśnie wojewodowie i kasztelanowie. Ponieważ jednak funkcjonowanie rady królewskiej w czasach Kazimierza nie było sformalizowane, przeto kwestią otwartą było kto będzie miał na króla największy wpływ: możnowładztwo małopolskie czy wielkopolskie. Wielkopolanie stali na straconej pozycji. Wszak najbliższe otoczenie rezydującego w Krakowie króla stanowili ich małopolscy rywale. Nic dziwnego, że na tym właśnie tle powstała w Wielkopolsce opozycja.