Panowanie Bolesława Chrobrego w latach 992-1002 upłynęło pod znakiem stosunków polsko-niemieckich. Były one zapewne najważniejsze dla niedawno powstałego państwa, ale też źródła jakimi dysponujemy powodują, że to właśnie przez ich pryzmat postrzegamy panowanie drugiego z historycznych Piastów. Najważniejszymi z owych źródeł są napisana w czasach Bolesława Krzywoustego, a więc po niemal 100 latach, kronika Galla Anonima oraz kronika współczesnego wydarzeniom biskupa merseburskiego Thietmara. Do tego dochodzą oczywiście informacje rocznikarskie, ale te – jako z natury rzeczy suche – służą głównie do ustalania chronologii wydarzeń, bowiem kroniki owego czasu są jak marzenie ucznia szkolnego – pełne barwnych opisów, za to pozbawione choćby jednej daty. Oczywiście kronikarze nie pisali wszystkiego. Wielu rzeczy nie wiedzieli, sporo zmyślili by wypełnić braki w wiedzy, sporo przemilczeli aby nie stawiać w złym świetle chlebodawców, o czym – na przykładzie Galla Anonima – będzie jeszcze mowa. Współcześni historycy zdani na te w sumie mało precyzyjne źródła, muszą wypełniać luki nierzadko własną fantazją. A fantazja ta tym różni się od fantazji średniowiecznych autorów, że jest wzbogacona wiedzą z różnych, niezależnych od siebie źródeł, porównaniami z innymi terytoriami i wyzbyta wiary w moc sił nadprzyrodzonych. Po za tym jednak pozostaje fantazją, tyle, że opartą na uniwersalnej logice, choć z tą ostatnią bywa różnie. Kształtowane na wzór i podobieństwo własne wyobrażenie o aktorach odległych dziejów bywa często nieznośnie anachroniczne. Właśnie dlatego mówi się, że każde pokolenie historyków pisze swą własną historię.
Pierwszy okres panowania Bolesława Chrobrego widziany przez pryzmat stosunków polsko-niemieckich przypada na lata 992-1002. Są to wówczas stosunki przyjazne, bowiem nie wygasły jeszcze przyczyny zbliżenia polsko-niemieckiego z drugiej połowy panowania Mieszka, a więc tliło się nadal powstanie Słowian Połabskich, którzy byli wspólnym wrogiem dla Niemców, jak i dla Polaków. Do tego doszła jeszcze nowa okoliczność, a mianowicie plany dynastyczne młodego cesarza Ottona III, który objął rządy po swym zmarłym w 983 roku ojcu, Ottonie II. Marzeniem Ottona III było odtworzenie Cesarstwa Rzymskiego i to nie tylko w postaci na pół skończonej, cesarstwa zachodniego pozostawionego przez Karola Wielkiego, ale w całej jego imperialnej krasie, obejmującej Bizancjum. Miał po temu Otton dobre możliwości dynastyczne, bowiem był synem cesarza rzymskiego Ottona i córki cesarza bizantyjskiego Jana Tzimiskesa. Realizacja ambitnych zamiarów Ottona wymagała jednak spokoju na wschodnich rubieżach cesarstwa. Stąd dobre stosunki z Bolesławem Chrobrym. Ich ukoronowaniem był zjazd gnieźnieński w roku 1000.