Syn i następca Henryka Pobożnego, Bolesław Rogatka nie miał ambicji na miarę ojca i dziadka. Jego rządy na Śląsku w latach 1241-1278 wypełniały wojny z młodszymi braćmi, które doprowadziły do podziału dzielnicy oraz hulanki rozrzutnego i zamiłowanego w poezji rycerskiej księcia. Oddał on walkowerem Wielkopolskę synom Władysława Odonica, Bolesławowi Pobożnemu i Przemysłowi I, którzy podzielili ją między siebie. O Kraków Rogatka nie starał się wcale, w 1249 roku zastawił arcybiskupowi Magdeburga ziemię lubuską. Ta ostatnia rychło trafiła pod władzę Brandenburgii, jako tzw. Nowa Marchia z centrum w Gorzowie Wielkopolskim, po niemiecku Landsberg. Zdobycie ziemi lubuskiej było wstępem do dalszych roszczeń terytorialnych Brandenburczyków, przed którymi musieli się bronić książęta wielkopolscy. W ciągu półwiecza od śmierci Henryka Pobożnego Śląsk rozpadł się na 10 księstw.

Tymczasem w latach 1241-1243 Krakowem rządził, a właściwie okupował go, Konrad Mazowiecki. Bolesław Wstydliwy miał w 1241 roku co najmniej 15 lat. Z łaski Henryków rządził dotąd wydzieloną dlań ziemią sandomierską. Teraz został wraz z matką uwięziony przez okrutnego księcia Mazowsza. Czegóż zresztą można się było spodziewać po tym okrutniku, którego Matejko przedstawił w hełmie ze sztyletem w ręku. Nim zaczął swe okrutne rządy w Krakowie, zasłynął na całą Europę dokonaną w 1239 roku zbrodnią na osobie kanonika płockiego Jana Czapli, wychowawcy jednego z książęcych synów. Wychłostawszy pechowego nauczyciela, kazał go powiesić naprzeciw katedry płockiej, za co obłożono Konrada klątwą, zdjętą dopiero na polecenie samego papieża, po tym jak książę poczynił hojne nadania na rzecz kościoła. Wśród nich znalazł się Łowicz, nadany arcybiskupowi gnieźnieńskiemu. Z racji swego położenia blisko Warszawy, Łowicz stał się ulubionym miejscem pobytu prymasów. Zabrany Kościołowi po trzecim zaborze, trafił w epoce Królestwa Kongresowego w ręce wielkiego księcia Konstantego, a potem rodziny carskiej, która nad Łowicz przedkładała leżące na linii kolei warszawsko-wiedeńskiej Skierniewice, ongiś również własność arcybiskupów.